Ik denk dat niemand het zag aankomen dat zo’n beetje heel het trouwseizoen verzet zou worden. In februari waren we met zijn allen nog doodleuk onze grote dag aan het plannen en keken we, als trouwfotograaf, reikhalzend uit naar al die mooie dagen die we weer mochten vereeuwigen. Maar toen kwam daar ”the C-word” en kwam ineens alles op losse schroeven te staan.
Wat heb ik deze periode als een rollercoaster aan emoties beleefd. In het begin werden de bruiloften in de maanden april, mei en juni verzet en zag ik mijn bron van inkomsten steeds verder slinken. Het werk lag ineens compleet stil. Ik werd gek van die onzekerheid en was in ieder geval blij dat ik mijn werk bij de bibliotheek nog heb. Dat gaf een beetje houvast.
Daarnaast probeerde ik hoop te houden dat onze eigen trouwdag, eind augustus, wél gewoon door zou gaan. Op hoop van zegen, hebben we de uitnodiging op de post gedaan. Ik kan je vertellen een trouwdag organiseren terwijl je niet weet wat je te wachten staat is niet leuk. Ik heb er vaak van wakker gelegen en er veel tranen om gelaten. Ik vond het stom van mijzelf om over zoiets kleins verdrietig te zijn. Want de wereld verkeerd in chaos en er zijn veel ergere dingen gaanden.
Maar elk verdriet mag er zijn, op elk niveau. Het is heel logisch om er flink van te balen dat je trouwdag misschien niet door kan gaan. Je hebt maanden gepland, voorbereid en ernaar uitgekeken. Het idee om te moeten verzetten, had voor mij wel wat voeten in de aarde. Het werkte om een ultimatum te stellen. Als er voor eind mei nog steeds niks zeker is, dan gaan we verzetten. Dat gaf rust en heeft bijgedragen aan het maken van de juiste beslissing.
In mei stond er al een afspraak gepland met de locatie om de details door te spreken. Alleen nu via skype (ik heb nog nooit zoveel geskyped in mijn leven als deze afgelopen periode) en vielen er weinig details te bespreken. Onze locatie kwam eigenlijk meteen al met opties om te verzetten. Want we hadden niet alleen te maken met de Nederlandse regelgeving, onze locatie zit in België en daar gaat het er net een beetje anders aan toe.
In de tussentijd hadden we besproken wat we zouden doen als we gingen verzetten. We hebben allebei een bepaald idee van onze trouwdag en dat wilden we zo veel mogelijk nastreven. Als dat zou betekenen dat we met een jaar zouden moeten verzetten en het op een andere dag zou plaatsvinden, dan was dat een concessie waar we vrede mee zouden hebben.
Het was een dubbel gevoel toen we de knoop definitief doorhakte om te gaan verzetten. Maar er viel een enorme last van onze schouders. Daarnaast hadden we het geluk dat al onze leveranciers zonder gedoe met ons mee konden verhuizen. Het is heel fijn om samen te werken met mensen die met je meedenken.
Het enige wat we stom vonden, was dat we onze mooie uitnodiging al naar iedereen hadden verstuurd. We waren beide zo blij met het ontwerp en we vonden het zonde. Ik heb er nog over nagedacht om een “change the date” te maken van onze uitnodiging. Iets grappigs met stickers of tipex. Maar uiteindelijk vond ik dat wij, net als mijn andere koppels, ook een loveshoot moesten doen. Tijdens een loveshoot heb je even de aandacht voor elkaar. En zeker nu is het fijn om elkaar even goed vast te houden en te beseffen waarom je voor elkaar wilt kiezen.
Tijdens de lockdown heb ik wat nieuwe features ontdekt van mijn camera. Deze zaten er al op, maar ik had ze nooit eerder gebruikt. Door middel van de wifi op mijn camera en een speciale app (SnapBridge) op mijn telefoon, kan ik op afstand foto’s maken. Zo kan je heel makkelijk zelfportretten maken. Dus met statief en een sixpack Corona biertjes gingen we met zijn tweetjes de hei op. En fotografeerde ik ons, tijdens de zonsondergang van de langste dag van het jaar. Uiteindelijk hebben we twee van deze foto’s gebruikt voor de “Change the date”.
Inmiddels hebben we er beide helemaal vrede mee dat onze bruiloft is verzet naar volgend jaar. Ik weet nog niet hoe ik mij straks ga voelen op de oorspronkelijke datum. Om het leed een beetje te verzachten gaan we lekker op vakantie. In principe ben ik al officieel “Mevrouw Plasier-Sigmans”, want het plan was er al die tijd al om in juni voor de wet te trouwen en in augustus het ceremonieel huwelijk te doen. Alleen daar moeten we nu nog eventjes geduld voor hebben…